رابطه ی عشق مجازی و عشق معنوی و تجلی آن در مثنوی های عطار

کلید واژهها: عشق مجازی، عشق معنوی، عطار عشق و دوست داشتن نخستین مرحله از معرفت خداوند است، دوست داشتن زیبایی، در هر چیز و هر کس که باشد. همانگونه که می دانیم عشق و زیبایی به گونه ای تفکیک ناپذیر با یکدیگر گره خورده اند. این زیبایی است که عشق را برمی انگیزد. آدمی با دیدن چهره ای زیبا به آن جذب شده و دل می بندد. و دور نیست که انسان در مسیر این عشق و دلدادگی به معشوقی زمینی، به مرحله ای برسد که دیدگانش بر جمال خداوند که خالق تمام زیبائی هاست، بینا گردد. عرفا و صوفیه در این زمینه را مطرح کرده اند، بدین معنی که عشق مجازی پلی است برای رسیدن « َالمجاُز َقنطرُه ال ? حقیقه » اصل به عشق حقیقی . اما این اصل عرفانی باعث شده است که گروهی از افراد بی بند و بار و هوس باز از آن سوء استفاده کرده و در مسیر شاهد بازی و همجنس بازی استفاده کنند. غافل از اینکه غرض اصلی صوفیه، از بیان این اصل، آن بوده است که عشق مجازی می تواند به عنوان تمرین و ممارستی باشد برای تحمل عشق حقیقی. . در رساله حاضر کوشیده ایم که رابطه عشق مجازی و عشق معنوی (حقیقی) را در مثنوی های عطار بررسی نماییم. و به این نکته پی بریم که آیا عشق مجازی در مثنوی های عطار به عشق معنوی منتهی شده است یا نه؟ پس از بررسی های کامل به این نتیجه رسیدیم که از نظر عطار، عشق مجازی اگر پاک و به دور از هوسرانی باشد، نه تنها مذموم نیست، بلکه موجب تهذیب نفس و تعالی انسان و راهبر او به سوی عشق حقیقی خواهد بود.